Lieve vrienden en familie!

Zoals jullie weten uit onze vorige blog waren we afgelopen 2 mei aangekomen bij Liedewij en Sven in Boston, Wijnand's zus en haar man. Boston was niet enkel een leuke hereniging met bekenden, maar er moest ook nog het een en ander geregeld worden voor de wereldreis part deux, het visum voor India. Sinds de aanslagen in Mumbai een aantal jaar terug is India erg streng geworden qua visumbeleid. Een van de gevolgen daarvan is dat visa nog maar een half jaar geldig zijn en niet zomaar aangevraagd kunnen worden aan de Indiase grens. Omdat wij inmiddels al meer dan een half jaar op reis zijn konden wij ons visum voor India dus niet in Nederland aanvragen, maar moesten we dat op reis doen. De ideale gelegenheid daarvoor was Boston omdat we daar 10 dagen zouden verblijven. Een visumaanvraag zou tussen de 6 en 8 werkdagen moeten duren, dus dat zou mooi moeten lukken. Een van de eerste dingen die we dus zijn gaan doen toen we voet in de US zette was dan ook onze visumaanvraag indienen, paspoort, geboorteacte, pasfotos, stapel papier, stapel geld en op de bus met de formaliteiten, zo relaxed kan dat zijn een visumaanvraag!

Inmiddels waren we niet meer alleen met alleen Liedewij en Sven, want nog een aantal andere mensen was ook voor ons overgekomen, Paulien (Wijnand's moeder), Liselotte (vriendinnetje van Marlijne) en Judith (idem), waren inmiddels ook van de partij! Het feit dat Wijnand op 4 mei jarig was maakte het feest dan ook helemaal compleet. Ook wel eens een leuke ervaring trouwens, niets meekrijgen van dodenherdenking op je verjaardag.

Boston is niet zomaar een stadje aan de oostkust van de VS, het was een van de belangrijkste steden tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van de VS, denk aan 'the Boston Tea Party' en Paul Revere (zegt dat je niets dan heb je niet goed opgelet bij geschiedenis, wikipedia biedt uitkomst). De eerste paar dagen van ons bezoek aan Boston zijn we dus vooral bezig geweest met het genieten van de (korte) geschiedenis van de VS (en van het fantastische sanitair). De aanwezigheid van de moeder van Wijnand bood bovendien nog veel gelegenheid tot heerlijk wandelen in de natuur die New-England toch wel rijk is.

Dicht bij Boston is en nog een ander leuk (oud-Hollandsch) koloniaal stadje dat luisterde naar de naam Nieuw-Amsterdam, maar tegenwoordig door de locals New-York wordt genoemd. Nieuwsgierig als wij zijn naar de pracht en praal van de tulpen en of er hier nog een beetje Nederlands wordt gesproken vertrokken Lijn, Wijn en Lotje daarom ook maar eens voor een paar dagen naar New-York, daar vergezeld door Juudje. Bij aankomst met de bus dachten we even al een paar maanden vooruit de zijn geschoten, want mijn god, wat waren er daar veel Chinezen! De eerste van onze twee dagen New-York hebben we vooral gekeken naar Lower-Manhatttan, de Breukelsebrug, de Walstraat, Staten eiland, het vrijheidsbeeld, ground-zero, SoHo, NoHo, ga zo maar door.

Tot ons grote geluk vonden we zelfs nog een landgenoot die bereid was om ons in zijn penthouse in Chelsea onderdak te geven, Robert-Jan super bedankt! De tweede dag zijn we begonnen in Central Park en van daar uit naar het zuiden, eerst naar Time-Sqaure. Wat een enorme drukte met billboards en lichtreclame daar, we hebben er een uur met z'n allen gezeten genieten van het spektakel om ons heen.

Daarna werd het tijd voor een andere grote trekpleister van New-York, the Empire State Building! Op de een of andere manier hadden we een goede dag uit gekozen voor dit torentje, nergens wachtrijen, loopt u maar door! Zelfs boven op het panoramadak kunnen genieten van een heerlijk lentebriesje en geweldig uitzicht zonder dat je je door de mensenmassa naar voren hoeft te ellebogen, geweldig. Na onze goede vriend Samual Adams nog even te hebben gegroet werd het alweer tijd om terug naar Boston te gaan.

Inmiddels begonnen we ons ook al een beetje te knijpen voor ons visa, over een paar dagen zouden we al moeten vliegen, maar van onze paspoorten nog geen spoor! Navraag over de telefoon (dik uur in de wacht) gaf aan dat het allemaal goed zou komen, we zouden onze vlucht de 10de kunnen redden. Toen een dag later echter de voortgang van onze aanvraag opeens veranderde van 'aangekomen bij de ambassade' in 'in behandeling genomen' zakte ons de moed opeens wel in de schoenen! Kennelijk had onze aanvraag eerst 8 dagen op de plank gelegen voor dat ze hem in behandeling namen !#@$!@#! Vanaf nu konden we pas gaan tellen met de 6 tot 8 dagen, die volgens de telefonist ook nog eens 7 tot 9 dagen was geworden. Snel dus maar onze vlucht naar India uitgesteld (Killroy bedankt voor de flexibiliteit!), de eerste vlucht ging pas weer 6 dagen laten, dus we kregen wat extra tijd om te genieten van de VS. Deze dagen hebben we gebruikt om lekker rustig aan te doen, musea bezoeken met Paulien, met een Amfibievoertuig door de 'oude' binnenstad en het water van Boston in en nog een dagje lekker wandelen buiten de stad.

Inplaats van uitgezwaaid worden door Paulien konden we nu haar uitzwaaien, terug via een paar dagen IJsland naar Nederland. Bier brouwen kunnen ze in de VS ook prima, dus van de extra daagjes ook maar weer even gebruik gemaakt om de brouwerij van Samual Adams te bezoeken. Bier weggeven blijkt in de VS nog niet zo'n taboe te zijn als in Nederland, dus dat gratis tourtje werd de moeite meer dan waard!

Een van de bekendste producten van Boston is haar kreeft, dus ook die moest in onze extra vrijetijd natuurlijk nog even goed verorberd worden, de stukken vlogen in het rond!

Inmiddels begon het er behoorlijk op te gaan lijken dat we onze volgende vlucht wederom niet zouden halen, de ambassade (lees: het outsourcingsbedrijfje) was nog druk bezig stempels in drievoud op formulier 36-C te zetten en de type-machine te kalibreren. Uitstellen die vlucht dus maar weer, volgende optie 6 dagen later, 24 mei vertrekken wellicht? Hoe mooi Boston ook is, dit was toch wel weer een flinke tegenslag, we willen reizen, niet wachten. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een super-spannende wedstrijd van de Boston Red-Sox te zien, in de bottom van de laatste inning met een uit op het bord sloeg de held van de Red-Sox de winnende twee-honkslag, twee-punter binnen!

Om Sven (Liedewij was met Paulien mee naar IJsland) nog een beetje te ontzien (we logeerden inmiddels al 20 dagen bij ze (Bedankt Lot&Sven!)) besloten een 'autotje' (gas-guzling Ford Crown Victoria 4.7 liter bezine) te huren en er zelf maar even met de tent op uit te trekken, en wat is dan leuker dan naar een van de bijzonderste natuurverschijnselen van Noord-Amerika, de Niagara falls! Na een dag of twee scheuren met uit de luidsprekers onze nieuwe (gesigneerde) cd'tjes van de White Lies (concert was erg cool) de falls bereikt, Om de falls heen heeft men inmiddels een aardig pretpark weten heen te bouwen, dus je kan zeggen dan we de falls van onder, boven, binnen en van buiten hebben gezien, een aanrader mocht je ooit eens een keertje in de buurt zijn. Inmiddels bereikte ons ook het goede nieuws uit Boston dat onze paspoorten inclusief Indiase stempel retour waren gekomen, we waren weer vrij!

De 24e was dus de grote dag, nog even de laatste boodschappen in de VS gedaan en op weg naar het vliegveld. Nog even overstappen in Chicago en daarna 15 uur vliegen naar New-Delhi, op naar het volgende avontuur. Dit avontuur begon al bij aankomst op het vliegveld, op de een of de andere manier komen 'transfers' ons nooit oppikken op vliegvelden, bus of treinstations, nu dus ook weer niet. Dat is een aardige operatie om zonder een poot uitgedraaid te worden en zwaar gejetlaged een taxi naar de stad te krijgen. Op de een of andere manier hadden we echter geluk, iemand van het taxi bedrijf moest naar huis en was wel bereid ons voor een klein bedragje bij ons hotel af te leveren.

Onze eerste dagen India zijn we in New-Delhi gebleven, eerst even proberen te wennen aan het land en de jetlag te boven te komen (India en Chicago hebben 11,5 uur verschil in tijd). Op zich is Delhi een mooie stad, als je door alle koeien, koeienpoep, mensen en mensenpoep kan heenkijken. Gelukkig zijn we dankzij ons reizen al aardig wat gewend, dus dat ging best aardig. Ook dagen van 42 graden celcius en nachten van 30 kunnen we redelijk hebben dus snel gaan genieten! Via-via vonden we iemand die ons, voor een bedragje waar je in Nederland je schoen nog niet voor strikt, bereid was rond te rijden door Delhi en alle bezienswaardigheden te laten zien. Het befaamde rode fort, het huis van Ghandi, de plek waar hij is vermoord, de plek waar hij is gecremeerd, een oude moskee, een tempel die als voorbeeld voor de Taj Mahal heeft gediend, we keken onze ogen uit. Na een paar dagen werd het echter tijd voor de volgende stad, Jaipur!

Jaipur is een stad een kilometer of 350 ten zuid-westen van Delhi, een uurtje of 5 reizen met de trein. We hadden hier een leuk hostel weten te boeken, en de stad was super, dus ook hier keken we weer onze ogen uit! Jaipur staat bekend als de roze stad, een jaar of honderd geleden hebben ze om de slechte staat van de binnenstad te verbloemen bij het bezoek van een Engelse prins de hele stad maar roze geverfd. Ook staat in Jaipur een prachtig paleis van de Maharadja, vol prachtige poorten en mooie torens. Zo'n jaar of 100 terug was het fenomeen Delhi-belly kennelijk nog niet zo bekend, want toen de Maharadja voor de gelegenheid eens naar London ging was hij zo bang voor het Londense water dat hij besloot twee enorme zilveren urnen te laten maken waar hij zijn geliefde Gangeswater in kon meenemen gedurende zijn reis. Nu nog zijn deze enorme zilveren urnen de grootste zilveren objecten ter wereld. Wij vonden ze vooral leuk als lachspiegel. Hier deed zich ook een ander fenomeen aan, het op de foto willen met die gekke gringo's. De vrouwen zien er hier prachtig uit met lange gewaden en prachtige sieraden, maar toch willen ze nog met jou op de foto, naar ons verteld is door onze riksja chauff omdat ze dan thuis in hun dorpen kunnen laten zien dat ze een Europeaan kennen. Sommige mensen schijnen dat vreselijk irritant te vinden om honderd keer per dag op de foto te moeten gaan met een rare Indier, wij hebben er onze hobby van gemaakt: voor elke foto van ons moeten zij ook met ons op de foto. Inmiddels hebben we een aardig stapeltje foto's met locals liggen.

Na Jaipur werd het tijd voor de volgende stad, Pushkar! Pushkar is een klein en zeer heilig stadje voor de Indiers midden in de woestijn. Wanneer een Indier een bad neemt in het kleine meertje dat het centrum vormt van het dorp is hij en zeven generaties na hem geestelijk gereinigd. Dat laten niet veel Indiers zich twee keer zeggen, dus het badderen is hier dan ook je van het. Ons leek het niet een heel goed plan om te badderen in het heilige der heiligen voor de Hindus, dus wij hebben ons beperkt tot een kamelen-safari! Elk jaar wordt er in Pushkar 's werelds grootste kamelen markt gehouden, dus je zou kunnen zeggen dat naast badderen kamelen ook een ding zijn hier. Na een aantal uurtjes hobbelen mochten we als klap op de vuurpijl overnachten midden in de woestijn onder de sterrenhemel, hoe romantisch is dat!

Inmiddels zijn we met ons verhaal weer bij het heden aangekomen. Straks jumpen we op onze trein naar Udaipur, de blauwe stad, we zijn benieuwd wat dat ons gaat brengen. We genieten inmiddels weer met volle teugen van onze wereldreis en we hopen dat jullie dat ook doen van onze verhalen! Blijf vooral reageren op onze blogs en anders in mailen ook prima :-)

Alle liefs uit 'Incredible India',

LijnWijn