Hallo trouwe lezers!

Weer tijd voor een berichtje van Lijn en Wijn, deze keer uit Honduras, geschreven bij kaarslicht, de stroom is uitgevallen!

Waar waren we gebleven? Ohja, Costa Rica! Na dat we afscheid hadden genomen van Anne en Wouter hebben we het verschrikkelijk dure Costa Rica snel achter ons gelaten, het land is zeker mooi, maar ook ontzettend 'verwesterd', overal Amerikaanse toeristen, de prijzen zijn zowat gelijk aan Europa. Het volgende land dat je tegenkomt op weg naar het noorden na Costa Rica is Nicaragua. Weer een totaal ander land, met zoals de meeste mensen wel zullen weten, een verschrikkelijke geschiedenis, waar je ook komt, overal kom je monumenten, musea en andere verwijzingen tegen naar de nog zo recente revolutie. Wat misschien nog wel het meest hier aan doet herinneren is het 'ontbreken' van een generatie. Ten tijde van de burgeroorlog zijn er zoveel mensen overleden dat Nicaragua nu qua bevolkingopbouw het jongste land van Centraal Amerika is, 70% van de bevolking is jonger dan 35 jaar! De geschiedenis heeft de mensen niet verzuurd, in Nicaragua hebben we erg genoten van de ontzettend gastvrije mensen en mooie steden, Leon, Esteli en Granada voorop, nog niet 'verpest' door massatoerisme. Vooral in Leon keken we in de verzengende hitte onze ogen uit.

Voor dat we deze steden echter aandeden hebben we eerst nog Isla de Ometepe bezocht. Op onze reis komen we veel 'de grootste .... ter werelds' tegen, Ometepe is in dit geval het grootste eiland in een zoetwatermeer (Lago Nicaragua) ter wereld. Het eiland bestaat grofweg uit twee aan elkaar gegroeide vulkanen, aan de voet van de meest oostelijke hebben we een paar dagen doorgebracht, in een van de oude buitenhuizen van de Somosa's, de oude dictatoriale familie dat het land regeerde voor de revolutie.

Ometepe was echt een paradijsje, je waant je er 200 jaar terug in de tijd, asfaltwegen doen ze niet aan, de bussen worden ingehaald door voetgangers en ossen.

Bij het beklimmen van een van de vulkanen werden we ook nog eens van alle kanten door de beesten toegeschreeuwd, waarvan de dialogen met de brulapen nog wel het leukst waren, zolang jij de input geeft schreeuwen de apen wel terug.

Na Ometepe werd het tijd voor Granada, een oude koloniale stad welke vroeger nog menig oorlogje heeft gevoerd met de 'concurrent' Leon. De hele stad is opgeknapt en zit goed in de verf, klaar voor het toerisme, dat nu nog vooral bestaat uit backpackers. Het blijft ons echter nog wel verbazen hoe sommige medebackpackers denken dat het ok is om met ontbloot bovenlijf door de steden heen te banjeren, de Nicaraguanen proberen met hun schamele loontje van 200 dollar per maand er picobello uit te zien, maar de rijke toeristen gooien er met de pet naar en proberen er zo sjofel mogelijk uit te zien.

Na Granada werd het tijd voor Leon, de zusterstad van Utrecht, niet dat we daar iets van hebben gemerkt overigens. Leon is net als Granada een oude koloniale stad, met als voornaamste verschil dat deze stad nog niet is 'opgeknapt' zoals Granada, en de bevolking een stuk armer is. Hier zijn stadsbussen nog kleine vrachtwagentjes waar je maar gewoon achterin moet springen.

Toch voelden we ons in Leon erg prettig, de mensen vinden het super dat je hun land en hun stad aandoet. Je wordt in Nicaragua zowiezo eigenlijk nooit als 'Gringo' aangesproken, het is ons zelfs vaak overkomen dat we door kinderen van een jaar of 8 werden begroet met 'Hello mister, welcome to Nicaragua!', aandoenlijk. Leon was ook de hoofdstad van de revolutie, de partij van de toenmalige revolutie is nog overal aanwezig, elke lantaarnpaal is zwart-rood geverfd, de kleuren van de revolutie.

In Leon hebben we ons verder nog gemengd onder de locals tijdens een zondagmiddagje hanenvechten, bloedig en zielig, maar een van de weinige dingen die je als man kan veroorloven qua hobby naast rum drinken, op je enige vrije dag de week.

Ook nog van een vulkaantje af gevulcanoboard, maar daar zullen we jullie niet mee vervelen :-)

Het nadeel van op wereldreis zijn is dat je uiteraard dingen gaat missen die thuis gebeuren, zoals huwelijken. Op zaterdag 12 maart zijn Sander en Simone (gefeliciteerd!) in het huwelijksbootje gestapt! Hier konden wij helaas niet bij zijn, maar het geluk wilde dat de bestemming van de huwelijksreis Costa Rica bleek. We waren hier zoals jullie weten al geweest, maar voor San&Sim keren wij graag nog even terug. Na twee dagen reizen, met een tussenstop in San Juan del Sur, het bekendste badplaatsje van Nicaragua, waren we dus weer terug in Costa Rica, in Playa del Coco. Voor de gelegenheid hadden we een voor ons doen een luxe en iets duurder hotelletje gefixed, super leuk om weer eens wat vrienden te zien! Met San en Sim hebben we twee dagen doorgebracht, lekker gesnorkeld en bijgekletst aan het zwembad van het hotel.

Uiteraard hebben 'newlyweds' wel iets anders aan hun hoofd dan twee wereldreizigers, dus na twee dagen werd het al weer tijd voor afscheid, Sander en Simone gingen door het binnenland van Costa Rica in, wij weer als een dolle retour Nicaragua, op naar Esteli.

Esteli was onze laatste bestemming in Nicaragua, een stad helemaal in het noorden tussen de bergen. Hier zijn mannen nog echte mannen met cowboylaarzen, een paard en een fles rum, en vrouwen nog gewoon.... moeder op hun 13e. Sexuele voorlichting of voorbehoedsmiddelen zijn niet iets waar ze in het zeer gelovige Nicaragua echt mee bezig zijn. De vrouwen zijn overigens in deze stad net zo stoer als de mannen. Wel een mooie 'ruwe' stad, Esteli. Toerisme bestaat hier niet echt, maar juist daardoor heeft het zijn charme, je kan hier door straatjes heenlopen en opeens voor een winkel staan waar vier mannen bezig zijn een zadel in elkaar te zetten, hier rijden de mannen nog met een paard achter de koeien aan.

Als reiziger kan je niet eindeloos in een land blijven, en tot onze spijt hebben we Nicaragua dan ook inmiddels weer verlaten, tijd voor het volgende land, Honduras! Een van de grootste toeristische trekpleisters van Honduras zijn de 'Bay Islands', een groep van drie eilanden in de Caribische zee, mooie eilanden met nog mooier onderwaterleven. De ideale plek dus om ons duikbrevet te halen, helemaal al omdat het hier een van de goedkoopste plekken ter wereld is om dit te doen. Dus na een overstapje in de hoofdstad van Honduras, Tegusinogwat, snel op weg gegaan naar Utila, het eiland waar onze keus op viel. Nou dat eiland was even afzien zeg, heerlijk warm, heerlijk strandje, heerlijk warm zeewater, super duikschooltje, relaxede medebackpackers, pffff, hard werken is dat, zo'n wereldreis! Uiteraard moest er ook nog gestudeerd worden tussendoor (iets zei ons dat we het allemaal iets serieuzer namen dan de rest van de cursisten), maar na vier dagen blokken en oefenduikjes was het zo ver, met een score van 100% voor ons alletwee was het brevet binnen!

Echt een ervaring om rustig onder water te dobberen, de vissen zijn niet bang voor je maar komen rustig een kijkje nemen en de belletjes die je blaast en het gevoel van gewichtsloosheid maken het echt een soort meditatie. Uiteraard goed oppassen voor het koraal, verder alleen genieten!

Als klap op de vuurpijl hebben we zelfs nog twee keer mogen zwemmen met een walvishaai, de grootste vis ter wereld, hoe bizar is dat! Inmiddels zijn we weer terug aan vaste wal, we zitten nu in La Ceiba, morgen gaan we weer verder, nu naar de binnenlanden van Honduras.

Nog een minder dan een maand en dan zit de eerste helft van onze wereldreis er al weer op! In Centraal Amerika hebben we alleen nog een stukje Honduras en Guatemala in de planning. In Guatemala vieren we 'Semana Santa' in Antigua! Daarna vliegen we op 2 mei door naar Boston, waar we de moeder en het zusje van Wijnand en twee vriendinnen van Lijne zullen ontmoeten. We kijken er nu stiekem af en toe wel een beetje naar uit, vrienden en familie dichtbij, pleepapier kunnen doorspoelen en douchen met warm water etc. Maar afgezien van deze dingen hebben het super naar ons zin, wat maken we een hoop fantastische dingen mee!

We hopen dat jullie een beetje genieten van het lezen van dit verhaal en hiermee ook weer een beetje op de hoogte zijn van onze wel en wee. Blijf ons vooral mailen en reageren op onze blog, we vinden het super om ook van jullie te horen!

Alle liefs voor jullie, trouwe lezertjes!

Lijn en Wijn