Hoi lieve lezers,

Hier het beter laat dan nooit verslag!
Inmiddels zijn we alweer bezig aan onze laatste dagen Zuid-Amerika, wat is dat snel gegaan!

Maar zoals jullie gewend zijn gaan we weer verder waar we gebleven waren, de Incatrail!!!
Een vierdaagse wandeltocht via oude Inca paden met als eindpunt de wereldberoemde Incastad Macchu Pichu. Met een groep van 17 wandelaars zijn we gestart.

De eerste dag was de makkelijkste, en konden we al genieten van de mooie Incaruïnes die we daar al tegenkwamen. De tweede dag was de zwaarste dag, en dat was te merken! Een enorme klim naar de 'dode vrouwen pas', en vervolgens rustig afdalen naar de camping van de dag. Op dag drie door veel mist gelopen maar weel veel ruines gezien. De laatste dag tenslotte om 03:30 opgestaan om zo vroeg mogelijk bij de poorten van Macchu Pichu te staan. Helaas werd ons uitzicht in eerste instantie behoorlijk belemmerd door de enorme bakken met regen die 's ochtends uit de lucht kwamen. Rond de middag verdwenen de regenwolkjes gelukkig en konden we toch nog genieten van het geweldige uitzicht op Macchu Pichu, de apotheose op de hele tocht.

Echt bizar wat de Inca's daar in betrekkelijk korte tijd hebben weten op te bouwen, van stenen die zo perfect op elkaar passen dat we het vandaag de dag met moeite maar voor elkaar zouden krijgen. Eenmaal terug in Cusco werd het al snel tijd om verder te gaan, hoe bijzonder de stad ook is, we hebben geen tijd om te treuzelen!

De volgende bestemming was Ica, of beter gezegd Huacachina, de oase 10 kilometer te westen van Ica. Iedereen die dacht dat oases alleen in Afrika bestaan die heeft het mis! Huacachina is een oase recht uit de sprookjes van duizend en een nacht, inclusief palmbomen, meertje en eindeloze woestijn! We wisten een beetje wat we konden verwachten hier, maar dit overtrof toch weer onze verwachtingen, Peru is bizar in haar verschillende landschappen! In Huacachina hebben we heerlijk kunnen uitrusten van de ontberingen van de Inca-Trail, beetje zonnen, beetje zwemmen, beetje met een dune-buggy met vier wieltjes van de grond over zand-heuvels scheuren en sandboarden. Helaas bleken we voor dat laatste toch niet echt aanleg te hebben, je kan niet overal goed in zijn :-)

We hadden hier nog weken lang kunnen bakken in de zon, maar onze tijd in Zuid-Amerika is beperkt en Ecuador wacht, dus klaar voor de volgende etappe, op naar Ecuador!

Om van Peru naar Ecuador te komen hoef je slechts een klein drempeltje te nemen, de grens tussen Tumbes en Machala. In theorie hoeft dat geen probleem te zijn, maar jaren van grensconflicten en drugs-smokkel gaat dit tegenwoordig toch iets minder makkelijk. Er rijden maar zeer beperkt bussen de grens over en als toerist wordt je elke 3 minuten gewaarschuwd toch vooral geen centimeter buiten het centrum te zetten, want het is er gevaarlijk.... een situatie waar vele (verschrikkelijke sjofele) taxichauffeurs op inspringen door zeer vasthoudend met goede verhalen aan te bieden je de grens over te brengen. Gelukkig zijn we hier niet op ingegaan, want achteraf lazen we alle smoesjes en goede verhalen van de chauffeurs op internet. Het lijkt dat een taxi nemen de grens over gelijk is aan direct je portemonnee overhandigen. We waren dus lichtelijk opgelucht toen we enkele uren later veilig in ons eigen tempo met een bus aan de andere kant van de grens stonden.

Wat Parijs is voor Frankrijk is Quito voor Ecuador. Om ergens te komen moet je dus eigenlijk altijd eerst naar Quito. Quito is een mooie stad, groot, en redelijk westers. Tijd dus om weer eens wat cultuur op te snuiven. Als eerste de Basiliek. In Ecuador nemen ze het niet al te nauw met veiligheid, en voor 2 dollar mag je de hele basiliek van onder te boven als een ware quasimodo beklimmen. Het voelt toch een beetje raar als je over het dak van een kerk loopt, maar het uitzicht is er niet minder op :-)

Ook ligt Quito net iets ten zuiden van de evenaar. En van wat verder enkel een virtuele lijn over de aardbol is kan je desalniettemin een mooie toeristische attractie maken. Want wie wil er nou niet op de foto op die gele lijn die in het 'pretpark' de evenaar aan geeft, of eigenlijk aan gaf, want in de afgelopen honderden jaren sinds de evenaar is bepaald is deze een paar honderd meter verschoven. Vijfhonderd meter verder ligt dus een volgend museum, aanzienlijk boeiender dan het eerst genoemde parkje waar je wederom met een gele lijn op de foto kan, en je tevens grappige evenaar-trucjes kan zien. Helaas echter, wat de meeste touristen niet weten is dat de echte evenaar wederom niet op de betreffende lijn ligt. Gelukkig hadden we een GPS, wij laten ons nooit voor de gek houden, en wisten we de echte evenaar te lokaliseren als de witte streep die de berm van de lokale provinciale weg markeert. Aanzienlijk minder veilig dan de vorige lijnen, maar uiteindelijk heb je dan toch de enige echte!

Na Quito werd het tijd voor Banos, een zeer toeristisch, maar niet minder mooi stadje op een uur of vier rijden ten zuiden van Quito. Banos is de nummer een toeristische plek in Ecuador. Je kan er alles doen wat hartje begeert, van quad rijden tot wandelen, van fietsen tot badderen in de thermische baden waardoor Banos in eerste instantie beroemd om is geworden. In Banos is dat laatste dan ook onze voornaamste bezigheid geweest. Uit de lokale, en zeer actieve, vulkaan stomen enorme hoeveelheden heet en troebel geel water, niet om aan te zien, maar lekker om in te ontspannen! Voor de eerste keer in heel Zuid-Amerika hebben we in Banos ook eindelijk een lekker ontbijt gehad. Dat mis je toch wel hier, ontbijt in Zuid-Amerika is een (1) droog broodje met boter en jam, daar moet je het maar mee doen tot de lunch, die daarentegen weer het karakter heeft van een drie gangen diner. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat hagelslag hier een onbekend goed is.

Eenmaal weer terug in Quito stonden we voor een dilemma. We hebben in Zuid-Amerika goed op ons budget gelet, we zaten er behoorlijk onder. We kunnen dat opsparen en wanneer we weer terug zijn in Nederland een weekendje van weg gaan of...... NAAR DE GALAPAGOS!

Waarom niet, we waren zo dicht bij, als we het nu niet zouden doen dan deden we het wellicht nooit, dus na kort beraad en een bezoek aan de bank later waren we in het bezit van twee kaartjes inclusief boottocht naar de Galapagos archipel! Op de Galapagos heeft Darwin zijn evolutie-theorie uitgedacht, de eilanden zijn niet alleen daarom beroemd maar ook door de enorme diversiteit aan diersoorten! Je kan er bijna geen stap verzetten zonder (letterlijk(!)) te struikelen over zeeleeuwen, zee- en land-leguanen, reuzenschildpadden en de enorme diversiteit aan vogels, waaronder fregatvogels, darwinvinken, de beroemde 'Bluefooted Boobie'. Naast een mooie naam heeft deze vogel zoals zich laadt raden ook blauwe voeten.

Om een partner te krijgen moet je als Bluefooted Boobie een mooi dansje doen om zo indruk te maken met je mooie blauwe voeten op je partner. Het meest bizarre van al de dieren op de Galapagos is nog wel dat geen van de dieren bang is voor de mens. Alle beesten hebben geen natuurlijke vijanden, mensen zijn daarom enkel grappige wezens die af en toe je komen bekijken.

Hoe bizar is het dan ook als je tijdens het snorkelen aan de kant wordt geduwd door twee stoeiende zeeleeuwen en je zonder probleem getuigen mag zijn bij de geboorte van de jongste telg van de familie*.Na de Galapagos zal de natuur voor ons nooit meer hetzelfde zijn, een absolute must voor elke natuurliefhebber!

Maar aan al het goede komt een eind. Na dik drie maanden komt er over een paar dagen voor ons een eind aan ons bezoek aan Zuid-Amerika. Voor de mensen die net als ons dol zijn op de statistieken:

- 5 flessen zonnebrand
- 39 verschillende kamers
- 8 nachten gekampeerd
- 4 nachten op een boot geslapen
- 5 thermische baden
- 3 vulkanen beklommen
- 5 landen bezocht
- wijnand 3x ziek, marlijne 1x
- 8 eilanden bezocht
- 1 keer hagelslag
- heel vaak gewandeld, 1 keer gesleet, vaak gezwommen, 5 keer gefietst
- heel veel pizzas
- ontelbaar vaak vroeg opgestaan, het vroegst 03.30 uur
- elke dag een verhaaltje in ons reisdagboekje
- etcetc.
We hebben erg genoten van het continent! Veel hoogtepunten, weinig dieptepunten!

Op het moment van schrijven zitten we nog te genieten van het regenwoud in Mindo, maar op dinsdag 8 februari wacht ons al het vliegtuig naar het volgende continent, Midden-Amerika, naar Panama om precies te zijn! Daar wacht het zusje van Lijne met haar vriend op ons, de eerste drie weken van Midden-Amerika zullen we reizen met z'n vieren! Een ander continent, een andere cultuur, een andere omgeving! We zijn benieuwd wat Midden-Amerika ons zal brengen. Een ding is echter zeker, we hebben 100% genoten van onze tijd in Zuid-Amerika, wat een geweldige ervaringen, wat een prachtige natuur, wat een geweldige mensen! Deze ervaring neemt niemand ons meer af! Blijf ook vooral reageren op onze blog en mailen! Hoewel we keihard genieten genieten we ook even hard van alle leuke en lieve mails van het thuisfront!

Alle liefs en geluk!

LijnWijn
*: Zie het filmpje op: http://www.youtube.com/watch?v=iF4jKkudS0Y