We zijn na een avontuur van 28 uur aangekomen in Bariloche. Mooi toch een avontuur? Het betekent in dit geval een busrit dikke duizend kilometer, waarvan zeker meer dan de helft over grindwegen met 40 km per uur. De bus was niet luxe en wel volgeboekt, en na aankomst om 02.00 in de nacht op zoek naar een hostel noemen we het maar een avontuur!

Bariloche is een leuke stad met een supermooi uitzicht over het meer! Maar eerst over de reis tot nu toe, de rest komt later.

Zoals we in onze vorige blog al schreven zouden we na onze walvissen excursie een excursie gaan doen naar een pinguin kolonie, en dat hebben we dus ook gedaan. Na een slordige anderhalf uur rijden kwamen we met het minibusje aan bij Punta de Tombo, waar een stuk of 100.000 van die rakkers druk bezig waren hun ei uit te broeden. Niet zoals je misschien zou verwachten door hem tussen beide pootjes te klemmen en er op te gaan zitten, maar gewoon als een kip er bovenop. Wat ook wel grappig was was dat ze in 'holen' leefden. Onder bosjes graaft het mannetje een kuil en maakt er een nestje van om vervolgens op hun vrouwtjes te wachten, want pinguins zijn monogaam, wat een top-beesten, ik zou de een niet van de ander kunnen onderscheiden maar zij vinden hun eigen mannetje tussen 99.999 van die anderen! Nadeel van de excursie was dat er nog twee verplichte nummertjes aan de trip zaten, waarschijnlijk gesponsord door de betreffende plekken die we bezochten. Eerst moesten we nog even langs het paleontologisch museum, en daarna langs een theehuis van nazaten van kolonisten uit Wales. Niemand die die dingen wilde bezoeken, maar we moesten en we zouden er een uur wachten tot de tijd om was.

Na Puerto Madryn hebben we de bus genomen naar El Calafate, via Rio Gallegos, een busrit van weer een uurtje of twintig. De omgeving is hier echt eindeloos saai, 1000 kilometers enkel pampas, geen levende ziel te bekennen, af en toe een Guanaca (soort lama), maar voor de rest alleen droog gras en 50 centimeter hoge graspolletjes. We beginnen inmiddels al aardig te wennen aan het reizen, maar de bussen hier in Argentinie zijn dan ook wel erg luxe! El Calafate is een dropje in het verre zuiden van Patagonie die enkel zijn bekendheid heeft te danken aan de nabijgelegen Perito Moreno gletsjer, een zeer actieve en nog steeds groeiende gletsjer. Ook dit was weer erg indrukwekkend om te zien. De gletsjer is een kilometer of twee en een half breed en eindigt over de volledige breedte in een groot gletsjermeer, Lago Argertina. Hier smelt de gletsjer niet alleen, hij stort zijn ijs in enorme blokken uit in het meer. De gletsjer is ongeveer zestig meter hoog en eens in de circa tien minuten valt er een stuk ijs met oorverdovend geweld het meer in, echt heel indrukwekkend. Afgezien van de gletsjer is er in El Calafate echter weinig te doen, dus na drie nachtjes zijn we weer doorgescheurd met de bus voor een rirtje van een uur of twee naar El Chalten.

El Chalten is een dorpje dat pas ontstaan is in 1985 omdat het stuk waar het ligt zowel door Argentinie als door Chili werd geclaimed. Argentinië dacht als ik er nou eens een dorp bouw, dan is het stuk land er om heen ook meteen van mij, en zo geschiede. Overigens is in dit deel van de Andes (waar wij ook naartoe zijn gelopen, nog steeds een flink stuk land waar ze nog niet over uit zijn van wie het is, van Chili of van Argentinië. Tot de geleerden hebben besloten waar de grens loopt staat nog op elke landkaart een rechthoek van circa 200 bij 50 kilometer ofzo met 'niemandsland'. Verder is dit niet zo heel boeiend, want het enige wat je er kan vinden is eeuwige sneeuw. El Chalten is inmiddels uitgegroeid tot een dorp van (ik denk) een paar honderd inwoners en heeft zichzelf de naam gegeven van 'hiking capital of Argentina'. Je kan hier inderdaad erg goed wandelen, hele dagtochten de Andes in, naar de meest fantastische uitzichten. De mooiste vonden wij nog wel naar de Laguna Sucia, van waar je een 360 graden uitzicht hebt over het enorme Fitz Roy massief. De dag dat wij deze wandeling deden had het net gesneeuwd, dus een groot deel van de wandeling liepen we door de vers gevallen sneeuw, echt een mooi pak. Het feit dat de meeste bomen al groen waren maakte het helemaal af, een prachtig contrast. Grappig om te zien is ook dat de Argentijnen het wandelen erg serieus nemen qua equipment. Waar wij gaan hobbelen in onze jeans en bergschoenen kom je hier de meest fantastische uitrustingen tegen bij mensen die een kilometertje of 25 op en neer de bergen in gaan. We zijn nu een kleine week in El Chalten, we hebben veel gewandeld, maar het wordt ook weer tijd om verder te gaan. Op 1 december moeten we in Santiago in Chili zijn om naar paaseiland te vliegen, dus er moet doorgereisd worden. Dinsdag nacht pakten we dus weer de bus, dit keer over de beroemde 'Ruta 40', een weg die over heel Zuid-Amerika heen aan de Argentijnse kant van de Andes blijft plakken. Ze hebben nog niet de moeite genomen om dat hele stuk door de bergen heen te asfalteren, dus dat werd een flink stuk over gravel-wegen.

Ok, dank voor het lezen allemaal, we hopen dat het met jullie net zo goed gaat als met ons! Tot skypes of mails!

Lijn en Wijn

ps, voor alle mensen die weten hoe gek we op vogels zijn.... De grote vogels, zwemmende vogels, kip, kleine kip, groene kip, zijn inmiddels echte vogels geworden! We hebben Flamingo's, papegaaien, pinguins, condors, woody woodpecker, en ja sorry een loopkip gezien. Misschien worden we wel ooit ornithologen....