Nicaragua en duiken!
Hallo trouwe lezers!
Weer tijd voor een berichtje van Lijn en Wijn, deze keer uit Honduras, geschreven bij kaarslicht, de stroom is uitgevallen!
Waar waren we gebleven? Ohja, Costa Rica! Na dat we afscheid hadden genomen van Anne en Wouter hebben we het verschrikkelijk dure Costa Rica snel achter ons gelaten, het land is zeker mooi, maar ook ontzettend 'verwesterd', overal Amerikaanse toeristen, de prijzen zijn zowat gelijk aan Europa. Het volgende land dat je tegenkomt op weg naar het noorden na Costa Rica is Nicaragua. Weer een totaal ander land, met zoals de meeste mensen wel zullen weten, een verschrikkelijke geschiedenis, waar je ook komt, overal kom je monumenten, musea en andere verwijzingen tegen naar de nog zo recente revolutie. Wat misschien nog wel het meest hier aan doet herinneren is het 'ontbreken' van een generatie. Ten tijde van de burgeroorlog zijn er zoveel mensen overleden dat Nicaragua nu qua bevolkingopbouw het jongste land van Centraal Amerika is, 70% van de bevolking is jonger dan 35 jaar! De geschiedenis heeft de mensen niet verzuurd, in Nicaragua hebben we erg genoten van de ontzettend gastvrije mensen en mooie steden, Leon, Esteli en Granada voorop, nog niet 'verpest' door massatoerisme. Vooral in Leon keken we in de verzengende hitte onze ogen uit.
Voor dat we deze steden echter aandeden hebben we eerst nog Isla de Ometepe bezocht. Op onze reis komen we veel 'de grootste .... ter werelds' tegen, Ometepe is in dit geval het grootste eiland in een zoetwatermeer (Lago Nicaragua) ter wereld. Het eiland bestaat grofweg uit twee aan elkaar gegroeide vulkanen, aan de voet van de meest oostelijke hebben we een paar dagen doorgebracht, in een van de oude buitenhuizen van de Somosa's, de oude dictatoriale familie dat het land regeerde voor de revolutie.
Ometepe was echt een paradijsje, je waant je er 200 jaar terug in de tijd, asfaltwegen doen ze niet aan, de bussen worden ingehaald door voetgangers en ossen.
Bij het beklimmen van een van de vulkanen werden we ook nog eens van alle kanten door de beesten toegeschreeuwd, waarvan de dialogen met de brulapen nog wel het leukst waren, zolang jij de input geeft schreeuwen de apen wel terug.
Na Ometepe werd het tijd voor Granada, een oude koloniale stad welke vroeger nog menig oorlogje heeft gevoerd met de 'concurrent' Leon. De hele stad is opgeknapt en zit goed in de verf, klaar voor het toerisme, dat nu nog vooral bestaat uit backpackers. Het blijft ons echter nog wel verbazen hoe sommige medebackpackers denken dat het ok is om met ontbloot bovenlijf door de steden heen te banjeren, de Nicaraguanen proberen met hun schamele loontje van 200 dollar per maand er picobello uit te zien, maar de rijke toeristen gooien er met de pet naar en proberen er zo sjofel mogelijk uit te zien.
Na Granada werd het tijd voor Leon, de zusterstad van Utrecht, niet dat we daar iets van hebben gemerkt overigens. Leon is net als Granada een oude koloniale stad, met als voornaamste verschil dat deze stad nog niet is 'opgeknapt' zoals Granada, en de bevolking een stuk armer is. Hier zijn stadsbussen nog kleine vrachtwagentjes waar je maar gewoon achterin moet springen.
Toch voelden we ons in Leon erg prettig, de mensen vinden het super dat je hun land en hun stad aandoet. Je wordt in Nicaragua zowiezo eigenlijk nooit als 'Gringo' aangesproken, het is ons zelfs vaak overkomen dat we door kinderen van een jaar of 8 werden begroet met 'Hello mister, welcome to Nicaragua!', aandoenlijk. Leon was ook de hoofdstad van de revolutie, de partij van de toenmalige revolutie is nog overal aanwezig, elke lantaarnpaal is zwart-rood geverfd, de kleuren van de revolutie.
In Leon hebben we ons verder nog gemengd onder de locals tijdens een zondagmiddagje hanenvechten, bloedig en zielig, maar een van de weinige dingen die je als man kan veroorloven qua hobby naast rum drinken, op je enige vrije dag de week.
Ook nog van een vulkaantje af gevulcanoboard, maar daar zullen we jullie niet mee vervelen :-)
Het nadeel van op wereldreis zijn is dat je uiteraard dingen gaat missen die thuis gebeuren, zoals huwelijken. Op zaterdag 12 maart zijn Sander en Simone (gefeliciteerd!) in het huwelijksbootje gestapt! Hier konden wij helaas niet bij zijn, maar het geluk wilde dat de bestemming van de huwelijksreis Costa Rica bleek. We waren hier zoals jullie weten al geweest, maar voor San&Sim keren wij graag nog even terug. Na twee dagen reizen, met een tussenstop in San Juan del Sur, het bekendste badplaatsje van Nicaragua, waren we dus weer terug in Costa Rica, in Playa del Coco. Voor de gelegenheid hadden we een voor ons doen een luxe en iets duurder hotelletje gefixed, super leuk om weer eens wat vrienden te zien! Met San en Sim hebben we twee dagen doorgebracht, lekker gesnorkeld en bijgekletst aan het zwembad van het hotel.
Uiteraard hebben 'newlyweds' wel iets anders aan hun hoofd dan twee wereldreizigers, dus na twee dagen werd het al weer tijd voor afscheid, Sander en Simone gingen door het binnenland van Costa Rica in, wij weer als een dolle retour Nicaragua, op naar Esteli.
Esteli was onze laatste bestemming in Nicaragua, een stad helemaal in het noorden tussen de bergen. Hier zijn mannen nog echte mannen met cowboylaarzen, een paard en een fles rum, en vrouwen nog gewoon.... moeder op hun 13e. Sexuele voorlichting of voorbehoedsmiddelen zijn niet iets waar ze in het zeer gelovige Nicaragua echt mee bezig zijn. De vrouwen zijn overigens in deze stad net zo stoer als de mannen. Wel een mooie 'ruwe' stad, Esteli. Toerisme bestaat hier niet echt, maar juist daardoor heeft het zijn charme, je kan hier door straatjes heenlopen en opeens voor een winkel staan waar vier mannen bezig zijn een zadel in elkaar te zetten, hier rijden de mannen nog met een paard achter de koeien aan.
Als reiziger kan je niet eindeloos in een land blijven, en tot onze spijt hebben we Nicaragua dan ook inmiddels weer verlaten, tijd voor het volgende land, Honduras! Een van de grootste toeristische trekpleisters van Honduras zijn de 'Bay Islands', een groep van drie eilanden in de Caribische zee, mooie eilanden met nog mooier onderwaterleven. De ideale plek dus om ons duikbrevet te halen, helemaal al omdat het hier een van de goedkoopste plekken ter wereld is om dit te doen. Dus na een overstapje in de hoofdstad van Honduras, Tegusinogwat, snel op weg gegaan naar Utila, het eiland waar onze keus op viel. Nou dat eiland was even afzien zeg, heerlijk warm, heerlijk strandje, heerlijk warm zeewater, super duikschooltje, relaxede medebackpackers, pffff, hard werken is dat, zo'n wereldreis! Uiteraard moest er ook nog gestudeerd worden tussendoor (iets zei ons dat we het allemaal iets serieuzer namen dan de rest van de cursisten), maar na vier dagen blokken en oefenduikjes was het zo ver, met een score van 100% voor ons alletwee was het brevet binnen!
Echt een ervaring om rustig onder water te dobberen, de vissen zijn niet bang voor je maar komen rustig een kijkje nemen en de belletjes die je blaast en het gevoel van gewichtsloosheid maken het echt een soort meditatie. Uiteraard goed oppassen voor het koraal, verder alleen genieten!
Als klap op de vuurpijl hebben we zelfs nog twee keer mogen zwemmen met een walvishaai, de grootste vis ter wereld, hoe bizar is dat! Inmiddels zijn we weer terug aan vaste wal, we zitten nu in La Ceiba, morgen gaan we weer verder, nu naar de binnenlanden van Honduras.
Nog een minder dan een maand en dan zit de eerste helft van onze wereldreis er al weer op! In Centraal Amerika hebben we alleen nog een stukje Honduras en Guatemala in de planning. In Guatemala vieren we 'Semana Santa' in Antigua! Daarna vliegen we op 2 mei door naar Boston, waar we de moeder en het zusje van Wijnand en twee vriendinnen van Lijne zullen ontmoeten. We kijken er nu stiekem af en toe wel een beetje naar uit, vrienden en familie dichtbij, pleepapier kunnen doorspoelen en douchen met warm water etc. Maar afgezien van deze dingen hebben het super naar ons zin, wat maken we een hoop fantastische dingen mee!
We hopen dat jullie een beetje genieten van het lezen van dit verhaal en hiermee ook weer een beetje op de hoogte zijn van onze wel en wee. Blijf ons vooral mailen en reageren op onze blog, we vinden het super om ook van jullie te horen!
Alle liefs voor jullie, trouwe lezertjes!
Lijn en Wijn
Panama en Costa Rica met Anne en Wouter!
Hola allemaal,
Het eerste verhaaltje uit een nieuw continent, Midden-Amerika!
Onze eerste indrukken van dit voor ons nieuwe continent konden we delen met Anne&Wouter, het zusje van Marlijne en haar vriend. Heerlijk om na maanden reizen weer mensen van thuis dichtbij je
te hebben!
We zijn begonnen in Panama-stad, waar we uiteraard het Panama kanaal hebben bezocht.
Het is bizar en onvoorstelbaar hoe groot dit is, hoeveel werk het is geweest om te bouwen en de hoeveelheden geld die er in omgaan! Toen wij er waren kwam er een gigantisch cruiseschip uit, jawel,
Rotterdam door de sluis. Buiten de indrukwekkende grootte en het kunnen aanschouwen van de werking van het kanaal was het ook lachen om naar de roodverbrande bejaarden aan boord te zwaaien.
Panama-stad is echt een 'Amerikaanse' stad met een skyline vol wolkenkrabbers. Een stad die eigenlijk helemaal niet past bij het land, we zijn nergens meer zoiets tegengekomen.
Na de hectiek van Panama-stad stad zijn we naar Santa Clara gegaan, een heerlijk strandje met palmbomen aan de Pacifische kust. Het water was lekker warm en de biertjes lekker koud! Goed uitgerust konden we weer verder, naar Chitre, een stadje waar weinig toeristen komen, om toch even de sfeer te proeven van het echte Panama. De sfeer was goed, maar zonder natuur, strand, of beestjes mist er toch iets! Dus op weg naar Boca Brava, een eiland met jungle, mooie strandjes, brulapen, mooie vogels, maar vooral een hele relaxte sfeer. Hier hebben we gesnorkeld, op een heerlijk bounty strand gehangen, heerlijk gegeten, kortom genoten. Oja, we hebben hier voor het eerst in een hangmat overnacht, iets waar we best aan kunnen wennen!
Inmiddels kwamen we er achter dat op wereldreis zijn toch een iets andere instelling behelst dan drie weken op vakantie zijn zoals Anne en Wouter. Als je een jaar op reis bent heb je net wat meer tijd voor de plekken die je bezoekt dan wanneer je op vakantie bent. Dus na het moment van relaxen moesten we weer snel door, er is nog veel meer moois te zien in Panama, op naar Boquete. In Boquete hebben we geraft, wat lachen is dat! Verder ook lekker gewandeld en een koffieplantage bezocht. Het is weer een heel andere omgeving, mooie bergen, een vulkaan en veel groen.
Na Boquete was het alweer tijd voor onze laatste bestemming in Panama, de eilanden van Bocas del Toro. Dit keer aan de Caribische kust, het is maar een klein stukje van de Pacific Oceaan naar de Caribische kust, maar de sfeer is heel anders en zelfs de mensen lijken anders. Net zo vriendelijk als overal in Panama, maar donkerder van kleur en de sfeer heeft hier veel meer weg van 'Jamaica'. In Bocas hebben we mooie eilandjes bezocht, heel leuk gesnorkeld, erg mooi koraal gezien in het heldere water, en zelfs dolfijnen, een schorpioenvis en nog vele andere vissen kunnen zien, erg mooi! Een fijne afsluiter van Panama!
Panama vinden we een fijn land met hele vriendelijke mensen, mooie afwisselende natuur, heerlijk weer. Het reizen is erg goed gegaan, de wegen zijn goed, de bussen rijden op tijd en alles is goed betaalbaar. Wij hebben hier erg van genoten! Maar uiteraard waren we nieuwsgierig naar het volgende land, op naar Costa Rica!
De grens overgang ging boven verwachting goed! En er stond na de grens zelfs al een bus die over een halfuurtje zou vertrekken. Heerlijk tijd om rustig even wat te eten en dan weer verder te gaan. Zo gezegd zo gedaan, blijkt de bus, die goed op tijd vertrok, elke honderd meter te stoppen!! Na drie uur over de slechte wegen, in de hitte en met de vele stops eindelijk aangekomen in Puerto Limon. Vanaf hier wilden we verder naar Tortuguero, maar de boten gingen niet meer. We waren alle vier behoorlijk gaar en zaten toen ook nog eens vast in de suffe, lichtelijk ongure, zooi van Puerto Limon. Welkom in Costa Rica! Na een douche, een drankje, een hapje en een duik in bed de volgende ochtend weer met goede moed opgestaan. Op naar Tortuguero!
Tortuguero is een gehucht midden in de jungle van Costa Rica waar geen wegen meer heen gaan, de enige manier om er te komen is per boot, dik drie uur door de jungle. Onze kapitein had erg goede ogen en in de paar uur die de boottocht duurde zagen we: een boa-constrictor, een miereneter, een enorme krokodil, een rivierschildpad, een luiaard en veel mooie vogels, echt super!
In Tortuguero aangekomen op een heerlijk plekje beland. Welkom in Costa Rica part 2! Omdat we nog veel meer bijzondere beestjes wilden zien zijn we de volgende dag voor dag en dauw opgestaan en met Hector onze gids gaan peddelen door het woud, op plekken waar de motorboten verboden zijn, prachtig! En natuurlijk hopen beestjes weer gezien, Kaaimannen, Slingeraapjes, Capucijneraapjes, Brulapen, Leguanen, IJsvogels, vele soorten Reigers, Jezus Christushagedissen en onze favoriet de Luiaard.
Na het peddelen nog een stuk gaan hiken, en hier een hele familie brulapen ontmoet die recht over onze hoofden door de bomen het pad over staken. Echt heel erg bijzonder!
Onze volgende bestemming was La Fortuna aan de voet van de (tot vijf maanden geleden nog actieve) vulkaan Arenal, hier hebben we heerlijk gewandeld, en zijn we een keer in het donker naar een rivier geweest met hard stromend heet water rechtstreeks uit de vulkaan. Een thermisch bad dus, maar dan in de vorm van een echte rivier! Nog niet aangetast door resorts etc en bovendien gratis, de rivieren in Costa Rica zijn altijd bezit van het volk. Tot nu toe de grapigste thermen! We hebben hier vooral een beetje genoten van het lekkere weer, het uitzicht vanuit ons hostel op de vulkaan, de was gedaan etc. Anne&Wout daarentegen hebben gecanopyd (tokkelen) en geraft, meer het actieve deel van Costa Rica ontdekt!
De laatste stop voor San Jose, van waar Anne&Wout weer terugvlogen was Monte Verde. Hier hebben we weer lekker gewandeld terwijl de vakantiegangers weer aan kabels door boomtoppen vlogen. We zijn hier een berg opgeklommen, een mooie wandeling, met een mooi uitzicht als beloning. Op de top stond het vol met antennes en stond er een om een praatje verlegen man die van een van de grote masten de onderhousmonteur was. Hij zat op en af 15 dagen achter elkaar alleen op de heuvel en was erg blij met ons bezoek. We hebben alle technische ruimtes gezien en Wijnand heeft nog de mast mogen beklimmen, erg leuk! Toch leuk dat we inmiddels zoveel Spaans spreken dat we echt een praatje kunnen maken, dan kom je nog eens ergens. Hier met z'n viertjes ook nog een mooie wandeling door de jungle gemaakt, cool!
De tijd vliegt voorbij en zo zaten we alweer in San Jose. Wat een vreselijke stad! Echt geen klap te beleven, geen sfeer, geen mooie gebouwen, nada! Maar wel een fijn hostel en fijn gezelschap, met drankjes en spelletjes konden we nog heerlijk even kunnen genieten van elkaar. Tot vanmorgen, om 05.00 uur in de taxi om Anne&Wout uit te zwaaien. Over een paar uurtjes landen ze al weer op Schiphol en mogen ze 24 uur later al weer aan het werk.
Wij gaan weer verder met z'n tweetjes op naar het volgende avontuur, dit keer in Nicaragua. Morgen springen we in de bus op weg naar Isla de Ometepe. Volgens de verhalen is Nicaragua een mooi en bijzonder land, we hebben er zin in!
Jullie allemaal weer bedankt voor het lezen en de leuke reacties en mailtjes!
We hopen voor jullie dat ook in NL de zon zich snel laat zien!
Veel liefs Lijn en Wijn
De laatste weken Zuid-Amerika!
Hoi lieve lezers,
Hier het beter laat dan nooit verslag!
Inmiddels zijn we alweer bezig aan onze laatste dagen Zuid-Amerika, wat is dat snel gegaan!
Maar zoals jullie gewend zijn gaan we weer verder waar we gebleven waren, de Incatrail!!!
Een vierdaagse wandeltocht via oude Inca paden met als eindpunt de wereldberoemde Incastad Macchu Pichu. Met een groep van 17 wandelaars zijn we gestart.
De eerste dag was de makkelijkste, en konden we al genieten van de mooie Incaruïnes die we daar al tegenkwamen. De tweede dag was de zwaarste dag, en dat was te merken! Een enorme klim naar de 'dode vrouwen pas', en vervolgens rustig afdalen naar de camping van de dag. Op dag drie door veel mist gelopen maar weel veel ruines gezien. De laatste dag tenslotte om 03:30 opgestaan om zo vroeg mogelijk bij de poorten van Macchu Pichu te staan. Helaas werd ons uitzicht in eerste instantie behoorlijk belemmerd door de enorme bakken met regen die 's ochtends uit de lucht kwamen. Rond de middag verdwenen de regenwolkjes gelukkig en konden we toch nog genieten van het geweldige uitzicht op Macchu Pichu, de apotheose op de hele tocht.
Echt bizar wat de Inca's daar in betrekkelijk korte tijd hebben weten op te bouwen, van stenen die zo perfect op elkaar passen dat we het vandaag de dag met moeite maar voor elkaar zouden krijgen. Eenmaal terug in Cusco werd het al snel tijd om verder te gaan, hoe bijzonder de stad ook is, we hebben geen tijd om te treuzelen!
De volgende bestemming was Ica, of beter gezegd Huacachina, de oase 10 kilometer te westen van Ica. Iedereen die dacht dat oases alleen in Afrika bestaan die heeft het mis! Huacachina is een oase recht uit de sprookjes van duizend en een nacht, inclusief palmbomen, meertje en eindeloze woestijn! We wisten een beetje wat we konden verwachten hier, maar dit overtrof toch weer onze verwachtingen, Peru is bizar in haar verschillende landschappen! In Huacachina hebben we heerlijk kunnen uitrusten van de ontberingen van de Inca-Trail, beetje zonnen, beetje zwemmen, beetje met een dune-buggy met vier wieltjes van de grond over zand-heuvels scheuren en sandboarden. Helaas bleken we voor dat laatste toch niet echt aanleg te hebben, je kan niet overal goed in zijn :-)
We hadden hier nog weken lang kunnen bakken in de zon, maar onze tijd in Zuid-Amerika is beperkt en Ecuador wacht, dus klaar voor de volgende etappe, op naar Ecuador!
Om van Peru naar Ecuador te komen hoef je slechts een klein drempeltje te nemen, de grens tussen Tumbes en Machala. In theorie hoeft dat geen probleem te zijn, maar jaren van grensconflicten en drugs-smokkel gaat dit tegenwoordig toch iets minder makkelijk. Er rijden maar zeer beperkt bussen de grens over en als toerist wordt je elke 3 minuten gewaarschuwd toch vooral geen centimeter buiten het centrum te zetten, want het is er gevaarlijk.... een situatie waar vele (verschrikkelijke sjofele) taxichauffeurs op inspringen door zeer vasthoudend met goede verhalen aan te bieden je de grens over te brengen. Gelukkig zijn we hier niet op ingegaan, want achteraf lazen we alle smoesjes en goede verhalen van de chauffeurs op internet. Het lijkt dat een taxi nemen de grens over gelijk is aan direct je portemonnee overhandigen. We waren dus lichtelijk opgelucht toen we enkele uren later veilig in ons eigen tempo met een bus aan de andere kant van de grens stonden.
Wat Parijs is voor Frankrijk is Quito voor Ecuador. Om ergens te komen moet je dus eigenlijk altijd eerst naar Quito. Quito is een mooie stad, groot, en redelijk westers. Tijd dus om weer eens wat cultuur op te snuiven. Als eerste de Basiliek. In Ecuador nemen ze het niet al te nauw met veiligheid, en voor 2 dollar mag je de hele basiliek van onder te boven als een ware quasimodo beklimmen. Het voelt toch een beetje raar als je over het dak van een kerk loopt, maar het uitzicht is er niet minder op :-)
Ook ligt Quito net iets ten zuiden van de evenaar. En van wat verder enkel een virtuele lijn over de aardbol is kan je desalniettemin een mooie toeristische attractie maken. Want wie wil er nou niet op de foto op die gele lijn die in het 'pretpark' de evenaar aan geeft, of eigenlijk aan gaf, want in de afgelopen honderden jaren sinds de evenaar is bepaald is deze een paar honderd meter verschoven. Vijfhonderd meter verder ligt dus een volgend museum, aanzienlijk boeiender dan het eerst genoemde parkje waar je wederom met een gele lijn op de foto kan, en je tevens grappige evenaar-trucjes kan zien. Helaas echter, wat de meeste touristen niet weten is dat de echte evenaar wederom niet op de betreffende lijn ligt. Gelukkig hadden we een GPS, wij laten ons nooit voor de gek houden, en wisten we de echte evenaar te lokaliseren als de witte streep die de berm van de lokale provinciale weg markeert. Aanzienlijk minder veilig dan de vorige lijnen, maar uiteindelijk heb je dan toch de enige echte!
Na Quito werd het tijd voor Banos, een zeer toeristisch, maar niet minder mooi stadje op een uur of vier rijden ten zuiden van Quito. Banos is de nummer een toeristische plek in Ecuador. Je kan er alles doen wat hartje begeert, van quad rijden tot wandelen, van fietsen tot badderen in de thermische baden waardoor Banos in eerste instantie beroemd om is geworden. In Banos is dat laatste dan ook onze voornaamste bezigheid geweest. Uit de lokale, en zeer actieve, vulkaan stomen enorme hoeveelheden heet en troebel geel water, niet om aan te zien, maar lekker om in te ontspannen! Voor de eerste keer in heel Zuid-Amerika hebben we in Banos ook eindelijk een lekker ontbijt gehad. Dat mis je toch wel hier, ontbijt in Zuid-Amerika is een (1) droog broodje met boter en jam, daar moet je het maar mee doen tot de lunch, die daarentegen weer het karakter heeft van een drie gangen diner. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat hagelslag hier een onbekend goed is.
Eenmaal weer terug in Quito stonden we voor een dilemma. We hebben in Zuid-Amerika goed op ons budget gelet, we zaten er behoorlijk onder. We kunnen dat opsparen en wanneer we weer terug zijn in Nederland een weekendje van weg gaan of...... NAAR DE GALAPAGOS!
Waarom niet, we waren zo dicht bij, als we het nu niet zouden doen dan deden we het wellicht nooit, dus na kort beraad en een bezoek aan de bank later waren we in het bezit van twee kaartjes inclusief boottocht naar de Galapagos archipel! Op de Galapagos heeft Darwin zijn evolutie-theorie uitgedacht, de eilanden zijn niet alleen daarom beroemd maar ook door de enorme diversiteit aan diersoorten! Je kan er bijna geen stap verzetten zonder (letterlijk(!)) te struikelen over zeeleeuwen, zee- en land-leguanen, reuzenschildpadden en de enorme diversiteit aan vogels, waaronder fregatvogels, darwinvinken, de beroemde 'Bluefooted Boobie'. Naast een mooie naam heeft deze vogel zoals zich laadt raden ook blauwe voeten.
Om een partner te krijgen moet je als Bluefooted Boobie een mooi dansje doen om zo indruk te maken met je mooie blauwe voeten op je partner. Het meest bizarre van al de dieren op de Galapagos is nog wel dat geen van de dieren bang is voor de mens. Alle beesten hebben geen natuurlijke vijanden, mensen zijn daarom enkel grappige wezens die af en toe je komen bekijken.
Hoe bizar is het dan ook als je tijdens het snorkelen aan de kant wordt geduwd door twee stoeiende zeeleeuwen en je zonder probleem getuigen mag zijn bij de geboorte van de jongste telg van de familie*.Na de Galapagos zal de natuur voor ons nooit meer hetzelfde zijn, een absolute must voor elke natuurliefhebber!
Maar aan al het goede komt een eind. Na dik drie maanden komt er over een paar dagen voor ons een eind aan ons bezoek aan Zuid-Amerika. Voor de mensen die net als ons dol zijn op de statistieken:
- 5 flessen zonnebrand
- 39 verschillende kamers
- 8 nachten gekampeerd
- 4 nachten op een boot geslapen
- 5 thermische baden
- 3 vulkanen beklommen
- 5 landen bezocht
- wijnand 3x ziek, marlijne 1x
- 8 eilanden bezocht
- 1 keer hagelslag
- heel vaak gewandeld, 1 keer gesleet, vaak gezwommen, 5 keer gefietst
- heel veel pizzas
- ontelbaar vaak vroeg opgestaan, het vroegst 03.30 uur
- elke dag een verhaaltje in ons reisdagboekje
- etcetc.
We hebben erg genoten van het continent! Veel hoogtepunten, weinig dieptepunten!
Op het moment van schrijven zitten we nog te genieten van het regenwoud in Mindo, maar op dinsdag 8 februari wacht ons al het vliegtuig naar het volgende continent, Midden-Amerika, naar Panama om precies te zijn! Daar wacht het zusje van Lijne met haar vriend op ons, de eerste drie weken van Midden-Amerika zullen we reizen met z'n vieren! Een ander continent, een andere cultuur, een andere omgeving! We zijn benieuwd wat Midden-Amerika ons zal brengen. Een ding is echter zeker, we hebben 100% genoten van onze tijd in Zuid-Amerika, wat een geweldige ervaringen, wat een prachtige natuur, wat een geweldige mensen! Deze ervaring neemt niemand ons meer af! Blijf ook vooral reageren op onze blog en mailen! Hoewel we keihard genieten genieten we ook even hard van alle leuke en lieve mails van het thuisfront!
Alle liefs en geluk!
LijnWijn
*: Zie het filmpje op: http://www.youtube.com/watch?v=iF4jKkudS0Y
Feest, feest, feest, Bolivia en Peru
Heej hallo leuke allemaal,
Alweer tijd voor een nieuwe blog! Dit keer vanuit Cusco in Peru!
Vanaf hier gaan we de Incatrail lopen, een 4-daagse hike naar Machu Pichu, maar dat in ons volgende verhaal!
Na de bijzondere stad Potosi in Bolivia zijn we verder gegaan naar Sucre om daar kerst te vieren. De stad is koloniaal en mooi, maar wij vonden het er niet echt leuk. Met ons kwam ook het platteland kerst vieren in Sucre met als gevolg dat we nergens konden lopen zonder aangeklampt te worden door arme bedelende mensen. De confrontatie met arme mensen hebben we al vaak gehad en het is hard te beseffen dat we in Nederland zoveel hebben en veel mensen in andere landen eigenlijk niks. Het is raar maar na verloop van tijd wen je hier ook aan.
Kerst hebben we gevierd in een wat luxer hotel met wifi waardoor we hebben kunnen aanschuiven aan tafel in NL, was leuk! Ook hebben we een groep mensen ontmoet in cafe Amsterdam (jaja met kerst zoek je toch een beetje het thuisgevoel..) en we hebben met hun een paar avonden in de kroeg gezeten, ook dat was gezellig.
Daarna zijn we verder gegaan naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Een leuke stad met veel energie! De stad ligt in een vallei tussen de bergen, wat mooie plaatjes oplevert. In La Paz hebben we de 'Death Road' gefiets (google maar eens), een weg, uiteraard zonder asfalt, die een enorme afdaling maakt (van 4700m naar 1200m), met aan je linkerhand een vertikale afgrond van vele honderden meters en aan je rechterhand een vertikale wand van vele honderden meters. Dit was vroeger de enige weg naar het dorpje Coroicco! Vrachtwagens en bussen vol met mensen reden over het smalle weggetje!! Eens in de zoveel tijd verdween er een wagen of bus in het ravijn, vandaar de naam. Zelfs vandaag de dag vallen er nog mensen de afgrond in en komen om het leven, zo'n vijf mensen per jaar. Maar we hebben het overleefd en beneden aangekomen konden we heerlijk in het zwembad duiken en een koud biertje drinken, we zouden het zo weer doen!
Na het bruisende La Paz was het weer tijd voor iets rustigers, dus zijn we verder gegaan naar Copacabana, een klein dorpje aan het Titicaca meer, erg bijzonder om zo'n gigantisch meer op 4000 meter hoogte te zien! In het meer ligt Isla del Sol, het eiland waar de zon is geboren volgens de Inca's. Hier hebben we heerlijk gewandeld en genoten van al het moois.
Een paar uurtjes van Copacabana ligt Puno, een stadje in Peru ook aan het Titicaca meer. Hier hebben we oud en nieuw gevierd. Het hostel organiseerde het eten en de gasten het drank en vuurwerk. Dat is een opdracht waar we goed in zijn (zeker als het vuurwerk hier van de markt komt)! Hopen drank en vuurwerk later tevreden ons bed in gedoken om als goede traditie een gat in de dag te slapen op 1 januari.
Snel weer verder naar het volgende feest, ons 10-jarig jubileum! Hiervoor zijn we weer verder gegaan, dit keer naar Arequipa. Wat een mooie stad!!! Heerlijke terrasjes, lekker weer, aardige mensen, best westers eigenlijk, wat soms een fijne afwisseling is. Hier hebben we een museum bezocht over de Inca's, in de omgeving zijn vele kinderen geofferd aan de bergen, een daarvan is tentoongesteld in het museum samen met de vele schatten die erbij gevonden zijn. Ook hebben we een klooster bezocht wat meer een klein dorp was, erg mooi! Ons jubileum hebben we gevierd met een heerlijk flesje wijn tijdens te lunch en luxe uit eten s'avonds, dat is gelukt! Heerlijk gegeten!
In de omgeving van Arrequipa zijn vele vulkanen en een hele diepe kloof (Colca Canyon), waar vele condors gezien kunnen worden in het juiste seizoen. Hier hebben we een tweedaagse tour gedaan door de natuur en mooie dorpjes. Met natuurlijk een folkloristische avond, onze favoriet.... en gelukkig mochten we hier ook bij meedansen, jippie!
De tour eindigde bij de Colca Canyon, de kloof was erg mooi, maar eigenlijk wilde we ook graag de condors zien. Helaas is het niet het juiste seizoen, de condors zijn nu bij de zee om zich tegoed te doen aan de placenta van zeehondjes, iellllll!!! Gelukkig dachten een aantal condors dat ook en hebben we na twee uur wachten toch nog een paar van die grote vogels kunnen zien van dichtbij! Lucky us!
Stiekem blij dat we alle feestdagen weer achter ons hebben gelaten, het is toch anders als je niet bij je familie en vrienden bent.
Inmiddels zijn we weer verder gereisd en zijn we nu in Cusco. Maandag starten we met de 4 daagse hike, daar hebben we veel zin in! Ondanks het regenseizoen schrijven we dit nu in het zonnetje, laten we hopen dat het zo blijft! Het schijnt al pittig genoeg te zijn zonder regen!
Veel liefs en tot de volgende blog,
LijnWijn
Fijne kerst en een cool 2011!!
Lieve allemaal,
We willen jullie een hele fijne kerst wensen, lekker knus bij de openhaard, met de dwarrelende sneeuw buiten. Gourmetten, kadootjes, heerlijk!!!!!!
En natuurlijk een knallend oud&nieuw en al het moois voor 2011!!!
Heel veel liefs, lijn&wijn
We zijn in Bolivia!
Hoi lieve lezers!
Hier weet een nieuwe update! Dit keer vanuit Potosi, een stad in Boliva met heel traag internet:))
Maar eerst waar we gebleven waren, Santiago de Chile. Hier kwamen we aan na een nachtje in de bus, de afstanden en uren bussen wennen al! Deze reis was maar een uurtje of tien, inmiddels een
makkie!
Het zoeken naar een hostel was minder makkelijk, alles was vol of al opgedoekt.. Uiteindelijk beland in een enorm duur hostel, maar wel met zwembad en lekker weer, je raadt het al, dat is wat we de
eerste dag in Santiago hebben gedaan. De volgende dag zijn we verhuisd naar een betaalbaar hostel en hebben we nadat Wijnand was opgeknapt (iets verkeerds gegeten) de stad uitgeplozen. Hier hadden
we genoeg tijd voor en we hebben dan ook veel gezien. De stad vinden we alletwee heel leuk, vooral vanwege de sfeer! We zijn hier nog beland in een straatact, waar we een rol moesten spelen, altijd
leuk die touristen gebruiken... De Chilenen moesten erg lachen, dus we nemen maar aan dat het leuk was. Verder vonden we de wijk Bellavista heel erg leuk, een studentenwijk met veel leuke kroegjes
en eettentjes voor weinig geld, ideaal!
Wat is het cool om de Maoi's (de beelden) te zien! Wijnand had al veel gelezen over een expeditie van Thor Heijerdahl naar het eiland en kon dus veel vertellen over de Maoi's en de Ahu's (daar
staan de beelden op). Helaas kon hij ook vertellen hoe de beelden verplaatst werden etc, het romantisch mijmeren over hoe de beelden er gekomen zijn en hoe men het toch voor elkaar heeft gekregen
was voor de overige toeristen... Wij konden nadenken over hoe de langoren en de kortoren elkaar hebben kunnen afmaken op zo een fijn eiland, ook romantisch toch? De week op Rapa Nui, zoals het
eiland genoemd wordt was heerlijk, een plekje om niet meer te vergeten!
Toch met een beetje pijn in ons hart, de Chilenen zijn ontzettend aardige mensen en we hebben het in Chili leuk gehad! Maargoed het voordeel van een jaar reizen is dat het niet zo erg is om mooie dingen achter je te laten, omdat je weet dat er meer komt!
In Argentinië was onze eerste stop Mendoza, de plaats waar het grootste deel van de Argentijnse wijn vandaan komt. De combinatie van heerlijk weer en de lekkere wijntjes was er eentje om van te genieten, laat dat maar aan ons over! Naast lekker eten en wijn drinken op de terrasjes hebben we ook de Bodega's (wijngaarden) bezocht, lekker op de fiets beetje touren door de wijngaarden en proeven van de wijnen. De fiets hebben we gehuurd bij Mr Hugo, voordat we op pad gingen moesten we al wijn drinken en na de zware tour alweer! Echt een grappige man!
Na Mendoza zijn we een heel eind noordelijker gegaan, naar het plaatsje Salta. De busrit was bizar! Lang en ongelofelijk warm in de bus want de airco deed het niet meer, gelukkig was het buiten nog
warmer toen we uitstapten! Salta is een leuke stad, en we hebben hier een prachtige tour gedaan. Zoveel kleuren berg hadden we nog niet eerder gezien! Ook leuke mensen ontmoet, dus gezellige
avonden!
Toen was het zover, op naar een nieuw land! We zijn met de bus naar een klein dorpje in Argentinië gegaan waar je een straat uit moest lopen om Bolivia in te kunnen. Lange rijen voor de grens, maar
uiteindelijk zijn we toegelaten! En wat een verschil al direct, de busreis was bizar, vol met kinderen, prachtige oude vrouwtjes met bolhoedjes en verkopers. En geen asfalt te bekennen op onze reis
naar Tupiza, cool! Vanaf Tupiza hebben we een vierdaagse tour geboekt naar de zoutvlakte van Uyuni. Onderweg zijn we de meest mooie landschappen tegengekomen, onze hoogtepunten waren het rode meer
en het groene meer, bizarre kleuren, wonderschoon! En het reizen door de woestijn met bergen in de mooiste kleuren. De laatste dag hebben we het grootste zoutmeer ter wereld bezocht, met
zonsopgang, was erg bijzonder.
We hebben erg genoten van Chili en Argentinië, de mensen zijn leuk, het reizen erg relaxed. Maar in de paar dagen in Bolivia hebben we al zoveel nieuwe dingen gezien, de mensen zijn anders, de omgeving is anders, de prijzen, het eten. De standaard qua luxe die we tot nu toe gewend zijn is anders, een hostel zonder water is geen uitzondering. Maar we genieten des te meer, hier zijn we naar op zoek!
We hebben het nog erg naar ons zin en we zijn alweer twee maanden onderweg. Het wordt al echt ons leventje! En wat vliegt de tijd! Natuurlijk missen we iedereen, maar de reacties en mailtjes zijn
erg leuk!
Voor iedereen natuurlijk een hele fijn kerst gewenst!!! En alvast een heerlijk 2011 met veel geluk en liefde!!
Veel liefs lijn&wijn
We zijn in Chili!!
Hola chicos!
Hier weer een update van Lijn en Wijn op wereldreis! Wat is er de afgelopen weken allemaal gebeurd? Nou, in Nederland is het in ieder geval winter geworden als we de verhalen mogen geloven :-)
Onze laatste update was vanuit San Carlos de Bariloche, een stadje in het westen van Argentinie, als we de verhalen mogen geloven het ideale vakantieoord voor Argentijnse kids die hun eindexamen hebben gehaald in januari, zon, zwemmen, zuipen. Zo zijn wij uiteraard niet, dus voor ons werd het genieten van de mooie omgeving. Bariloche ligt in aan een groot meer, direct ten zuiden van de provincie neuquen, wellicht dat sommigen van jullie hier wel eens zijn geweest :-) Bariloche heeft een heel mooie gemengde omgeving, veel meertjes, veel bergjes, je kan er skiën, hiken,fietsen, raften etc. Vooral dat wandelen en fietsen hebben we dus ook gedaan. Als klap op de vuurpijl heeft Bariloche ook nog (volgens de National Geographic) eens een van de mooiste uitzichtpun\ten ter wereld! Ik moet zeggen, twee bergen met uitzicht van 360 graden alle kanten op is niet slecht! Ook is het wel schokkend om tijdens een wandeling tien jaar na dato nog te kunnen zien hoe een achteloos achtergelaten peuk een heel bos kan wegvagen voor vele decennia.
Na een paar dagen Bariloche werd het tijd om eens een ander land te bekijken, Chili! Waar we in Nederland nog denken dat grenzen tussen aan elkaar grenzende landen formaliteiten zijn nemen ze dit in Chili heel serieus. De hele bus wordt ondersteboven gekeerd om er maar zeker van te zijn dat er niets het land in wordt gesmokkend. Drugs? Nee, dat is niet waar het hier om gaat, het gaat om.... eten! Chili is erg afhankelijk van de landbouw en veeteelt, en alles wordt dan ook in het werk gesteld om te voorkomen dat ziekten dus het land in kunnen komen, zeg maar dag tegen je boterham met chocopasta! Gelukkig had Wijnands tas een avond in de diesel liggen weken, dus de speurhond kon onze uit Nederland meegekregen chocoladeletter niet vinden :-)
Eenmaal in Chili zijn we naar Pucon gegaan, een stadje dat zijn volledige bestaansrecht te danken heeft aan haar grootste bedreiging, de vulkaan Villarica. Deze vulkaan is een van de meest actieve van Zuid-Amerika, en gelukkig voor ons (met gids) nog goed te beklimmen ook! Wat het extra speciaal maakte was dat ons hostel zelf de beklimming organiseerde, en nog wel eens als enige voor zonsopkomst. Terwijl heel Pucon nog sliep klommen wij dus om 5 uur al de vulkaan op, met als beloning de meest fantastische uitzichten, met zonsopgang, die je je kan wensen. Na zes uur klimmen door de sneeuw kwamen we boven bij de krater aan, en konden we genieten van het gerommel en gestoom uit de diepten van de aarde. Als klap op de vuurpijl hoefden we op de terugweg niet meer te lopen, maar mochten we sleeën! Niet op een slee, maar gewoon op ons achterste, twee kilometer omlaag!
Na Pucon werd het weer eens tijd voor de grote stad, Valparaiso is het geworden! Valparaiso is coole stad. Niet vanwege de architectuur, de rijkdom, de historie of de natuur, maar doordat alle huizen in de stad hun eigen kleur hebben, van geel tot paars, van groen tot lila, van kunst tot graffiti, van golfplaat tot baksteen. De huizen zijn betrekkelijk klein hier en de mensen niet rijk, maar door al de kleuren die Valparaiso rijk is waan je je echt in een soort openluchtmuseum! En op heuvels, dat maakt het nog cooler!
Omdat we pas op 1 december naar paaseiland gaan vliegen hadden we nog een paar dagen over om nog wat meer van Chili te zien, De meest logische plek voor ons om heen te gaan was La Serena, een stad met een dikke 100.000 inwoners zo'n 500 kilometer ten noorden van Santiago. La Serena ligt aan de kust, maar tevens in een extreem droog gebied. Zodra je de stad uit bent wordt je omringt door enkel cactussen en stenen. Een enkel riviertje dat echter door de achterliggende dalen (elqui valley) loopt is echter ingedamd en afgetakt dat op alle hellingen tot op 200 meter van het dal wijnranken kunnen groeien, hetgeen dus ook overal gebeurt. Dit gebied is afgezien van de droogte ideaal voor wijn, maar ook voor sterren kijken. Het is hier gemiddeld 355 dagen per jaar onbewolkt, en door het gebrek aan straatlantaarns is de lichtvervuiling van de hemel nihil. Elk zich zelf respecterend land heeft dus hier dan ook een telescoop staan, tot groot geluk van Chili, wie op elk van deze telescopen 10% gratis sterrenkijktijd krijgt. Uiteraard moet er ook voor de toeristen iets worden gedaan, dus een van de grote telescopen is toegankelijk voor het publiek om door heen te staren. Nooit geweten dat je op het zuidelijk halfrond de poolster nooit zult zien, net zoals de grote en kleine beer!
Inmiddels hebben we La Serena weer achter ons gelaten, we zitten inmiddels in Santiago de Chile. Santiago verkoopt zichzelf als een van de veiligste hoofdsteden van Zuid-Amerika, en ik moet zeggen, het is wederom net alsof je in Europa loopt. Alles is goed geregeld, schoon en punctueel, kortom, het ideale plekje om een beetje uit te rusten voordat we over een paar dagen op zoek te gaan naar de navel van de aarde, het welbekende paaseiland, waar we een week lang zullen vertoeven! We zijn benieuwd naar dit meest afgelegen eiland ter wereld, bekend van de grote beelden en vele mysteriën.
We hopen dat jullie het net zo leuk vinden om dit te lezen als wij het vonden om dit te schrijven!
Bedankt voor de mailtjes en reacties tot nu toe! Blijf ons vooral mailen, we vinden het hartstikke leuk om te horen hoe het met jullie gaat!
Hebben jullie de schoen al gezet?? Fijne sinterklaas!!
Ok, tot mails of skypes en alle liefs,
Marlijne en Wijnand
oja, vanuit een schommelstoel aan het zwembad, sorry :))
Pinguïns, gletsjers en bergen!
We zijn na een avontuur van 28 uur aangekomen in Bariloche. Mooi toch een avontuur? Het betekent in dit geval een busrit dikke duizend kilometer, waarvan zeker meer dan de helft over grindwegen met 40 km per uur. De bus was niet luxe en wel volgeboekt, en na aankomst om 02.00 in de nacht op zoek naar een hostel noemen we het maar een avontuur!
Bariloche is een leuke stad met een supermooi uitzicht over het meer! Maar eerst over de reis tot nu toe, de rest komt later.
Zoals we in onze vorige blog al schreven zouden we na onze walvissen excursie een excursie gaan doen naar een pinguin kolonie, en dat hebben we dus ook gedaan. Na een slordige anderhalf uur rijden kwamen we met het minibusje aan bij Punta de Tombo, waar een stuk of 100.000 van die rakkers druk bezig waren hun ei uit te broeden. Niet zoals je misschien zou verwachten door hem tussen beide pootjes te klemmen en er op te gaan zitten, maar gewoon als een kip er bovenop. Wat ook wel grappig was was dat ze in 'holen' leefden. Onder bosjes graaft het mannetje een kuil en maakt er een nestje van om vervolgens op hun vrouwtjes te wachten, want pinguins zijn monogaam, wat een top-beesten, ik zou de een niet van de ander kunnen onderscheiden maar zij vinden hun eigen mannetje tussen 99.999 van die anderen! Nadeel van de excursie was dat er nog twee verplichte nummertjes aan de trip zaten, waarschijnlijk gesponsord door de betreffende plekken die we bezochten. Eerst moesten we nog even langs het paleontologisch museum, en daarna langs een theehuis van nazaten van kolonisten uit Wales. Niemand die die dingen wilde bezoeken, maar we moesten en we zouden er een uur wachten tot de tijd om was.
Na Puerto Madryn hebben we de bus genomen naar El Calafate, via Rio Gallegos, een busrit van weer een uurtje of twintig. De omgeving is hier echt eindeloos saai, 1000 kilometers enkel pampas, geen levende ziel te bekennen, af en toe een Guanaca (soort lama), maar voor de rest alleen droog gras en 50 centimeter hoge graspolletjes. We beginnen inmiddels al aardig te wennen aan het reizen, maar de bussen hier in Argentinie zijn dan ook wel erg luxe! El Calafate is een dropje in het verre zuiden van Patagonie die enkel zijn bekendheid heeft te danken aan de nabijgelegen Perito Moreno gletsjer, een zeer actieve en nog steeds groeiende gletsjer. Ook dit was weer erg indrukwekkend om te zien. De gletsjer is een kilometer of twee en een half breed en eindigt over de volledige breedte in een groot gletsjermeer, Lago Argertina. Hier smelt de gletsjer niet alleen, hij stort zijn ijs in enorme blokken uit in het meer. De gletsjer is ongeveer zestig meter hoog en eens in de circa tien minuten valt er een stuk ijs met oorverdovend geweld het meer in, echt heel indrukwekkend. Afgezien van de gletsjer is er in El Calafate echter weinig te doen, dus na drie nachtjes zijn we weer doorgescheurd met de bus voor een rirtje van een uur of twee naar El Chalten.
El Chalten is een dorpje dat pas ontstaan is in 1985 omdat het stuk waar het ligt zowel door Argentinie als door Chili werd geclaimed. Argentinië dacht als ik er nou eens een dorp bouw, dan is het stuk land er om heen ook meteen van mij, en zo geschiede. Overigens is in dit deel van de Andes (waar wij ook naartoe zijn gelopen, nog steeds een flink stuk land waar ze nog niet over uit zijn van wie het is, van Chili of van Argentinië. Tot de geleerden hebben besloten waar de grens loopt staat nog op elke landkaart een rechthoek van circa 200 bij 50 kilometer ofzo met 'niemandsland'. Verder is dit niet zo heel boeiend, want het enige wat je er kan vinden is eeuwige sneeuw. El Chalten is inmiddels uitgegroeid tot een dorp van (ik denk) een paar honderd inwoners en heeft zichzelf de naam gegeven van 'hiking capital of Argentina'. Je kan hier inderdaad erg goed wandelen, hele dagtochten de Andes in, naar de meest fantastische uitzichten. De mooiste vonden wij nog wel naar de Laguna Sucia, van waar je een 360 graden uitzicht hebt over het enorme Fitz Roy massief. De dag dat wij deze wandeling deden had het net gesneeuwd, dus een groot deel van de wandeling liepen we door de vers gevallen sneeuw, echt een mooi pak. Het feit dat de meeste bomen al groen waren maakte het helemaal af, een prachtig contrast. Grappig om te zien is ook dat de Argentijnen het wandelen erg serieus nemen qua equipment. Waar wij gaan hobbelen in onze jeans en bergschoenen kom je hier de meest fantastische uitrustingen tegen bij mensen die een kilometertje of 25 op en neer de bergen in gaan. We zijn nu een kleine week in El Chalten, we hebben veel gewandeld, maar het wordt ook weer tijd om verder te gaan. Op 1 december moeten we in Santiago in Chili zijn om naar paaseiland te vliegen, dus er moet doorgereisd worden. Dinsdag nacht pakten we dus weer de bus, dit keer over de beroemde 'Ruta 40', een weg die over heel Zuid-Amerika heen aan de Argentijnse kant van de Andes blijft plakken. Ze hebben nog niet de moeite genomen om dat hele stuk door de bergen heen te asfalteren, dus dat werd een flink stuk over gravel-wegen.
Ok, dank voor het lezen allemaal, we hopen dat het met jullie net zo goed gaat als met ons! Tot skypes of mails!
Lijn en Wijn
ps, voor alle mensen die weten hoe gek we op vogels zijn.... De grote vogels, zwemmende vogels, kip, kleine kip, groene kip, zijn inmiddels echte vogels geworden! We hebben Flamingo's, papegaaien, pinguins, condors, woody woodpecker, en ja sorry een loopkip gezien. Misschien worden we wel ooit ornithologen....